ادبیات بومی و گویش

به دَرشـــاقو تا چَما بالا قسم به دَشْ لَقَه تا چینَه کُلّا قسم به مُردُونگ و زیر جوقْ تا چالکر به مُوْلَتـــــَـه تا دَرَّه قیلا قسم به داشْ درَّه تا تَنگِ تاخْچَه غِلاغ به اَسمُردَه تا سینَه زُوْرا قسم به اُوْچِکْــچِکُو و حسین کاکُلی به باغْ گَپَه تا ریشَه مُوْرا …

کـــــارِت، اگـــــه بـِـــرا خــــــدایَه، ریـــــا نکن        او کِشــت و کـــارِتــِه، بـِرا هیچـی، کِلا نکن اَ بی نُمـــاز هر چی شِنـُــفتی، به دل نگیر         با ایٖ جـــــور آدِمــــا خـودتِه هُمـــــپِرا نکن اَ دردِ گـِـــرُنی، اگــَـه مُردی، به کـــس نگو        ایٖ مُشـــت بستــَــتِه، ورِ …

نکته: زبانزد برابر پارسی ضرب‌المثل می‌باشد. مجموعه زبانزد(ضرب‌المثل)های بومی رباطمراد که توسط اعضاء باشگاه همیاری رباط‌مراد گردآوری شد:  از ایی سیتین تا او سیتین یا فلک: امید داشتن به خدا (سیتین: ستون) ‏از نخورده بگیر بدی دم خورده: کنایه از حریص بودن آدم‌های دارا نسبت روزی ندارها اقلانیته بدى ایما …

مُــــــد پاریـــس اُمــده تـا دل روســــتا چه کنِم؟ جــیــف خـالــی با پُـز عــالـی بَـچّـــا چـه کـنـم؟   پسرم حیدرعلی، اسمـشه هشته حامی جون دختــرم سـکنه‌خاتون، هشته سونــیا چه کنم؟   مو شدم پاپی و مــادر شده مــــامی، تو بـــاگو با لُغــــاز در و هُمــــســــادَه و آشــــنا چه کنم؟   یکی‌شون لپ‌تاپ اِساده، …

تو گیــــــر و دار جنـــگــــم وجـنگــــم دفـــــاعـــیه جَخـــتم برای دیــــــــــن محمّـــــــــد(ص) خداییه   ای خیــــن خـــــور زمو نه ای صدام عفــــلــــقی نوکــــر بـــــه روس و اینــــــگیلیس و آمریـــــکاییه   اومـــــد که چـــــر حـــــــلاله کنه انقـــــلابــــمونه فِک کرد کـــــه زفــــته هرتیــــه یا بی صّاحابیــــه   می‌گـــف ســــه روزه تیــــرونه مو فتــح …

اَمــشـــو دَرای غــصَــه و غــم وایَــه نیــم چِــــکا دل تو دلــِم به طـَــفــرَه تــَـقـَــلایـَه نیـــم چــــکا   صاب مُردَه دل، نیمیلَه یه مُجّی باخُسبَه چشم ای قیـــق آسمــــون، او تـــــــه چـــایه نیـــم چکا   از تیــرکه تیــرکه اشک مو باپرس یه نیـــشـکه‌ای تا خــوب حالیت شه چشــــم مو دریایه نیم …

در این ربـــاط چنان باغ و بوســــتان خشکید کـــــه از تـــصـــور آن آب در دهـــان خشکید   اثـر نمــاند نـه از کشتـــزار و نـه ز اشـــــجار هم این تباه شد از تشنگی، هم آن خشکید   مـگر ز شومی این چــاه‌هـای نیـــمه‌عمــیق زمین ز آب تـــهی گشت و آسمان خشکید   …