نوشته‌های همانند
در این ربـــاط چنان باغ و بوســــتان خشکید
کـــــه از تـــصـــور آن آب در دهـــان خشکید
اثـر نمــاند نـه از کشتـــزار و نـه ز اشـــــجار
هم این تباه شد از تشنگی، هم آن خشکید
مـگر ز شومی این چــاه‌هـای نیـــمه‌عمــیق
زمین ز آب تـــهی گشت و آسمان خشکید
هـــمــــه منــــابــع چنـــدین هــزار ساله ما
کــــه یــــــادگار بُد از عهد باسـتان خشکید
نه از قنــــات صَـــــرا چـــــالــیکر نه از دُمـبو
که آب رود پــس چــاه شرمیــــزان خشکید
به حــومه نیــــــز توان گفت تا دو سال دیگر
نفیس و قیدو مــــزاین، میـان‌رودان خشکید
نه بیــد مُنــد و صنـــوبر نه سنـــجد و نه وِنو
از آن هر آن‌چه توان جست تا میان خشکید
نمُنــد شیر به پسّـــون گـاو مشـــتی حسن
چو دشت لقـه و زیر جوق هم‌زمان خشکید
اگـــر کـــه مــــجد دگر شــعر تـــر نـمی‌گوید
به چشــمۀ لــــــب او قـدرت بیـان خشکید
شعر از استاد عبدالعظیم مجدی
