دامداری و دامپروری در این منطقه، هم به صورت سنّتی و هم به روش صنعتی معمول است. دامداری سنّتی غالباً در روستاها مرسوم بوده که شامل پرورش گوسفند، بز و گاو است.
شایان ذکر است که در این دهستان و روستاهای تابعه، تعداد زیادی واحد پرورش مرغ گوشتی و تخمگذار و همچنین تعداد محدودی واحد پرورش بوقلمون و شترمرغ هم وجود دارد.
مهمترین محصولات بخش دامداری عبارتند از: شیر، گوشت، خامه(سرشیر)، کره، روغن حیوانی، ماست، پنیر، دوغ، قرهقوروت، تخم پرندگان، پشم و موی بز.
پشم چینی
شروع فصل پشم چینی در منطقه، اواسط خردادماه میباشد و برای چیدن پشم گوسفندان از وسایلی مانند چرّه و قیچی استفاده میشود.
تهیه لبنیات
تهیه پنیر: پنیرگیری از آبانماه شروع شده و تا اواخر آذر ادامه دارد.
تهیهی کره و روغن: کرهی روغنی از اردیبهشتماه در منطقه تهیه شده و تا پایان مردادماه ادامه دارد. دیماه و بهمنماه فصل دوم کره و روغنگیری است.
ابزار و وسائل سنّتی دامداری
مشکله و ملاره (نیره، ظرفی سفالین شبیه خمره که بر روی شکم خود سوراخی داشت محلول آب و ماست را در آن ریخته و با تکه چرمی در آن را محکم بسته و دستههای آن را گرفته و با حرکتی شبیه الاکلنک آنرا تکان میدادند تا دوغ و کره از هم جدا میشدند.
از سوراخ روی شکم نیره تشخیص داده می شد که چه زمانی کره و دوغ از هم جدا شدهاند) ابزار ویژه گرهگیری و چَرَه ( قیچی ویژه پشمچینی )، کیسه قدکی (برای تهیه قرهقروت).
شیروَرَه
شیروره تعاونی سنّتی زنان محل بوده است، برای تهیه زنجیرهی لبنیّات در فصول کم شدن شیر دام.