نوشته‌های همانند
این مشاغل شامل حرفه هایی در بخشهای کشاورزی، دامداری، ساختمان‌سازی، صنایع دستی، حمل و نقل و … بوده‌اند.
مشاغل بومی در قدیم
پالان‌دوزی، آهنگری و نعلبندی، رنگرزی، حلواسازی، حلّاجی، کاربافی(بافت پارچه‌های پنبه‌ای).
صنایع دستی و سنتی
قالی‌بافی، جاجیم‌بافی، کیسه‌بافی و رویه‌ی گیوه، بافت کلاه، دستکش و جوراب پشمی.
ریسندگی پشم
ریسندگی پشم توسط زنان روستایی به شکلی وسیع و پردامنه در محل انجام می‌شده و تنها وسیله‌ی سنّتی آن در منطقه جلک می‌باشد.
برداشت پنبه
یکی از محصولات عمده‌ی کشاورزی در قدیم پنبه بوده است. صنایع دستی محلی در این زمینه فعّالیّت چشمگیری داشته و زمستان‌ها یکی از سرگرمی‌های مهم اهالی درآوردن پنبه از داخل غوزه بوده که روزهای زمستانی، در معابر و بر آفتاب و شب‌ها در مهمانی‌های شبانه و دور کرسی انجام می‌گرفته. از این شب‌ها خاطرات فراوانی در یاد مردم کهنسال، موجود است که معمولاً پس از خوردن شام برای شب‌نشینی به خانه‌های همسایگان و فامیل می‌رفتند.
در این شب‌نشینی‌ها معمولاً یک نفر شروع به خواندن کتاب عمدتاً مختارنامه، شاهنامه و قصص‌الانبیا، شیرین و فرهاد، لیلی و مجنون و … می کرده و بقیه ضمن در آوردن پنبه از داخل گولوزه (غوزه پنبه) به این داستان‌ها گوش فرا می‌دادند.
از دیگر صنایع وابسته جداکردن بذر پنبه (پنبه تخم) بوده که بوسیله جِرجِق انجام می‌گرفته و نیز به وسیله‌ی دستگاه بافندگی محلی (کاربافی) پنبه‌های ریسیده شده به وسیله جَلک را به پارچه‌های قدکی تبدیل می‌کرده‌اند. این پارچه‌ها که پس از رنگ‌آمیزی در کارگاه رنگرزی روستا، به رنگ آبی نفتی در می‌آمد و بسیار شبیه پارچه‌های جین امروزی بوده را، برای دوخت لباس به ویژه شلوار استفاده می‌کردند. هم‌چنین از رنگ‌های دیگر پارچه قدکی به عنوان سفره و چادرشب و … استفاده می شده.
حمل و نقل بومی
در قدیم حمل و نقل عمدتاً توسّط چهارپایان انجام می‌گرفته. سفرهای کوتاه بین روستاها و شهرهای نزدیک پیاده و یا با اُلاغ و اسب انجام می‌شده، امّا در سفرهای طولانی مثلاً زیارت مشهد و کربلا و یا سفر حج بیشتر از اسب و الاغ و شتر و هم‌چنین گاری و دُرشکه استفاده می شده.
ابزار و وسایل بومی حمل و نقل در رباطمراد
گوال (جوال)، خورجین، تاچه، قراره، لول، گونی و توربه.
مشاغل بومی حمل و نقل
در منطقه، مشاغلی چون پالان‌دوزی، نعلبندی، چارواداری، گاریچی و دُرشکه‌چی نیز در این زمینه فعّال بوده‌اند که همگی منسوخ گشته‌اند.
راه‌یابی بومی
در راه‌یابی سنّتی در محل، از شاخص‌هایی چون کوه‌ها، سنگ‌ها، تپه‌ها، درختان، رودخانه‌ها، چشمه‌سارها، ستارگان و صور فلکی استفاده می‌شده است.
